Πρόσωπο που συγκεντρώνει όλα τα προσόντα για την Προεδρία της Δημοκρατίας χαρακτηρίζει τον Σταύρο Δήμα ο πρώην υπουργός Βασίλης Κοντογιαννόπουλος. Ομως πιστεύει ότι είναι δύσκολο να εκλεγεί υπό τις παρούσες συνθήκες, γιατί λείπει η λογική από το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
«Προτείνω απόφαση ευθανασίας των παλαιών κομμάτων και αναγέννηση του πολιτικού συστήματος».
Ο ίδιος στη συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής» εξηγεί την πρότασή του περί διάλυσης των υπαρχόντων κομμάτων και τη δημιουργία μιας συμμαχίας όλων αυτών που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική, πρόταση που αναλύεται στο βιβλίο του με τίτλο «Γιατί η πολιτική», που κυκλοφόρησε πρόσφατα.
«Πιστεύω στην αναγκαιότητα επανακεφαλαιοποίησης του πολιτικού προσωπικού. Είναι πιο επιτακτική ανάγκη από την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών», είναι η βασική θέση του κ. Κοντογιαννόπουλου.
Η επικαιρότητα επιβάλλει, κ. Κοντογιαννόπουλε, να ζητήσω τη γνώμη σας για την πρόταση στον Σταύρο Δήμα, όσον αφορά την Προεδρία της Δημοκρατίας. Τι λέτε;
Ο Σταύρος Δήμας είναι ένα πρόσωπο το οποίο ανταποκρίνεται απόλυτα στις προδιαγραφές που πρέπει να έχει σήμερα ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας. Συνδυάζει και την πολιτική και την ευρωπαϊκή εμπειρία. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά πρόσωπα που θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν αυτά τα προσόντα.
Προσόντα συγκεντρώνει. Ψήφους θα συγκεντρώσει; Θα εκλεγεί;
Με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, το βλέπω δύσκολο, διότι η λογική και η υπευθυνότητα δεν αποτελούν χαρακτηριστικά του σημερινού πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Πιστεύετε δηλαδή ότι θα οδηγηθούμε σε εκλογές;
Για μένα, είναι η πιθανότερη εξέλιξη. Η ανεπάρκεια, η ανευθυνότητα και ο λαϊκισμός που ενδημούν στην πολιτική ζωή, ιδίως την τελευταία δεκαετία, απειλούν να ξαναβυθίσουν τη χώρα στα τάρταρα της κρίσης. Θυσίες πέντε ετών να πάνε χαμένες. Την πιο κρίσιμη στιγμή που η χώρα, από γονατισμένη, επιχειρεί να σταθεί όρθια, οδηγείται σε καταστροφικές εκλογές με προοπτική την ακυβερνησία.
Εσείς προτείνετε ως λύση μια συμμαχία των δυνάμεων που αποτελούν το λεγόμενο ευρωπαϊκό τόξο. Πώς την εννοείτε αυτήν τη λύση;
Οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας αναζητούν διέξοδο πολιτικής έκφρασης. Και αυτή δεν μπορεί να την προσφέρει κανένα από τα σημερινά κόμματα, τα «παλαιά» και «νέα». Τα «παλαιά», γιατί έχουν χάσει την αξιοπιστία τους. Τα «νέα», γιατί δεν την έχουν κατακτήσει. Για να μη ζήσουμε την «εποχή των τεράτων» που μεσολαβεί, προτείνω τη συμμαχία όλων των πολιτικών δυνάμεων του ευρωπαϊκού τόξου.
Την κοινή κάθοδο στις κάλπες όλων των δυνάμεων που πιστεύουν ότι η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ αποτελεί όρο εθνικής επιβίωσης. Η εθνική μας ασφάλεια, η δημοκρατική ομαλότητα και η ανάταξη της οικονομίας διασφαλίζονται μόνο στους κόλπους της ευρωπαϊκής οικογένειας. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες των παγκόσμιων απειλών και των γεωπολιτικών αναταράξεων.
Πώς μπορεί να συμφωνήσουν κοινή κάθοδο κόμματα με αντιθέσεις που μοιάζουν να είναι «η μέρα με τη νύχτα»;
Εχει γίνει επανειλημμένα λόγος για την αναγκαιότητα ενός big bang του πολιτικού συστήματος. Αυτοδιάλυση και επανίδρυση. Οι σημερινές συνθήκες δεν είναι απλώς ώριμες, επιβάλλουν την πραγματοποίησή του. Προτείνω απόφαση ευθανασίας των παλαιών κομμάτων και αναγέννηση του πολιτικού συστήματος. Η χώρα έχει ανάγκη από τρεις βασικές παρατάξεις προκειμένου να λειτουργεί αποδοτικά το κοινοβουλευτικό σύστημα και η δημοκρατία.
Μια ισχυρή Κεντροδεξιά, μια ισχυρή Κεντροαριστερά και μια ευρωπαϊκή Αριστερά. Κανένα από τα σημερινά κόμματα δεν εκφράζει με αξιοπιστία τις τρεις αυτές παρατάξεις, που όμως υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζουν πρόβλημα πολιτικής ταυτότητας. Ιδρύθηκαν μέσα σε άλλες συνθήκες και έχουν σφραγισθεί από τις προσωπικότητες των ιδρυτών τους. Το μεγαλύτερο πολιτικό κενό που πρέπει να καλυφθεί, είναι η επανεφεύρεση της Αριστεράς. Είναι οδυνηρή η απουσία της Αριστεράς του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη, του Φαράκου και του Γιάνναρου.
Η δική σας πρόταση είναι σε έναν βαθμό η λογική του σοκ. Λειτουργεί αυτό;
Θα το έλεγα το σοκ της λογικής και πράγματι στην Ελλάδα, στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, η λογική στην πολιτική είναι αγαθό εν ανεπαρκεία.
Ποια πρόσωπα θα συγκροτούσαν μια τέτοια κυβέρνηση;
Ενδεικτικά μπορώ να αναφέρω ότι δεν μπορείς να αγνοήσεις σε μια τέτοια προσπάθεια ανθρώπους οι οποίοι απέδειξαν ότι έγκαιρα είχαν επιχειρήσει να σταματήσουν την επιδείνωση του κακού. Στο Ασφαλιστικό τον Τάσο Γιαννίτση, στη Δημόσια Διοίκηση τον Αλέκο Παπαδόπουλο και τον Σταύρο Μπένο, στην Παιδεία την Αννα Διαμαντοπούλου και τη Μαριέτα Γιαννάκου.
Αλλά δεν αναφέρομαι μόνο σε πολιτικούς αλλά σε ένα μείγμα που θα αποτελείται από τεχνοκράτες που αποδεδειγμένα μπορούν να διαδραματίσουν ρόλο στην πολιτική όπως ο Γιάννης Στουρνάρας, καθώς και σε ανθρώπους από τον επιχειρηματικό κόσμο. Πιστεύω στην αναγκαιότητα επανακεφαλαιοποίησης του πολιτικού προσωπικού. Είναι πιο επιτακτική ανάγκη από την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών».
Ο Αντώνης Σαμαράς είναι καλός πρωθυπουργός;
Θεωρώ ότι ο Αντώνης Σαμαράς παγιδεύτηκε από το σύνθημα του Αλέξη Τσίπρα να σκίσει τα μνημόνια και επεδίωξε κι έπαιξε κατ’ ουσίαν το παιχνίδι του. Ανταγωνίσθηκε ποιος από τους δυο θα έσκιζε γρηγορότερα το μνημόνιο, ενώ δεν είχαμε τηρήσει τις δεσμεύσεις μας και κυρίως δεν είχαμε κάνει τις μεταρρυθμίσεις που θεωρούνται μνημονιακές υποχρεώσεις. Είναι υποχρεώσεις απέναντι στον εαυτό μας, και δεν τις κάναμε. Ασφαλώς ο Σαμαράς κατά γενική ομολογία απεδείχθη καλύτερος από ό,τι τον περίμενε ο περισσότερος κόσμος, και σίγουρα πολύ καλύτερος από τους δυο προκατόχους του, Καραμανλή και Παπανδρέου.
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να πάρει το τιμόνι της χώρας;
Ο ελληνικός λαός έχει κάνει επανειλημμένα το λάθος να εμπιστευθεί πρόσωπα που δεν είχαν τις προϋποθέσεις. Δεν έχω κανένα πρόβλημα για μια αριστερή διακυβέρνηση της χώρας, αλλά διερωτώμαι πόσο προοδευτική μπορεί να είναι μια Αριστερά η οποία αντιμάχεται τις μεταρρυθμίσεις και προστατεύει τις συντεχνίες.
Σε αυτή την Αριστερά μπορούμε να διακρίνουμε μόνο δίψα για εξουσία χωρίς κανένα σχέδιο, καμιά ηγετική συμπαγή και ομοιογενή ομάδα, για αυτό και με τρομάζει μια τέτοια προοπτική. Δεν πιστεύω ότι ένας άνθρωπος χωρίς επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση που προέρχεται αποκλειστικά από τον κομματικό σωλήνα είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις ευθύνες που απαιτεί το αξίωμα του πρωθυπουργού μιας χώρας. Θα σας το περιγράψω αλλιώς: Το ψηφιδωτό της Αμφίπολης, η αρπαγή της Περσεφόνης, αποτυπώνει το πολιτικό ρίσκο, εάν στη θέση της Περσεφόνης τοποθετήσουμε την εξουσία και στη θέση του Πλούτωνα τον Τσίπρα. Προορισμός ο Αδης.