Με την ψήφο του της 6ης Μαΐου ο Ελληνικός λαός καταψήφισε την πολιτική του Μνημονίου και τιμώρησε τα δύο κόμματα εξουσίας. Τα θεώρησε συνυπεύθυνα, τόσο για το Μνημόνιο, όσο και για την κρίση στην οποία τον έχουν οδηγήσει. Είχα προειδοποιήσει, με άρθρο μου ότι πρόωρες εκλογές, σε συνθήκες βαθειάς κρίσης και πριν καν διαφανεί αχτίδα ελπίδας εξόδου απ’ αυτή, ήταν αναπόφευκτο να προσλάβουν χαρακτήρα δημοψηφισματικό, κατά του Μνημονίου και τιμωρητικό, για τα δύο κόμματα που το προσυπέγραψαν.
ΕΥΘΥΝΕΣ
Η ευθύνη για τις πρόωρες εκλογές βαρύνει τον Α. Σαμαρά. Η πολιτική διαδρομή του στιγματίζεται από την έμμονη ιδέα να γίνει Πρωθυπουργός, με κάθε τίμημα. Ευθύνη όμως έχουν και όσοι τον ενεθάρρυναν, προβάλλοντας την ανάγκη εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Πράγματι, οι «αγανακτισμένοι» της πάνω και κάτω πλατείας Συντάγματος «εκτονώθηκαν». Εισέβαλαν «νομίμως» στο Κοινοβούλιο.
Οι πολίτες, με δεδομένη τη βούλησή τους υπέρ της παραμονής της χώρας στο Ευρώ, σε ποσοστό 80%, παράλληλα με την οργή, που εξέφρασαν, κατά των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων, μοίρασαν σε όλους ευθύνες. Ζήτησαν από τα κόμματα, που τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, να συνεργασθούν. Οι πολιτικές ηγεσίες δεν ανταποκρίθηκαν. Αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων. Οι μικροκομματικές σκοπιμότητες και ανταγωνισμοί αποδείχθηκαν υπέρτερες του εθνικού συμφέροντος. Να αναδειχθεί ισχυρή Κυβέρνηση, ικανή να αντιμετωπίσει την κρίση και να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωζώνη. Οι πολιτικές ηγεσίες, στην κρισιμότερη στιγμή της μάχης, για να κρατηθεί η Ελλάδα ζωντανή, επέλεξαν την ακυβερνησία, με νέα προσφυγή στις κάλπες. Στην οικονομική αβεβαιότητα προστέθηκε και η πολιτική αβεβαιότητα. Αποτέλεσμα, κατάρρευση εσόδων, φυγή καταθέσεων, πλήγμα στον τουρισμό, απορρύθμιση των κρατικών υπηρεσιών. Η εικόνα κατάρρευσης ασφαλιστικών ταμείων και νοσοκομείων, το δράμα των ασφαλισμένων, προκειμένου να προμηθευτούν τα φάρμακά τους, η απειλή μπλακ – άουτ, λόγω έλλειψης ρευστότητας της ΔΕΗ, η ασφυξία των επιχειρήσεων και της αγοράς, είναι οι συνέπειες της παρατεταμένης ακυβερνησίας. Το δημοσιονομικό έλλειμμα αντί μείωσης θα αυξηθεί. Υπολογίζεται από ένα δις ευρώ να ξεπεράσει τα δύο. Αποτέλεσμα, θυσίες ακυρώνονται και νέα εισπρακτικά μέτρα απαιτούνται. Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει. Οι πολιτικές ηγεσίες, σε ένα κρεσέντο αναξιοπιστίας, επιδίδονται σε ανταγωνισμό παροχολογίας, ενώ γνωρίζουν ότι χρήματα δεν υπάρχουν, παρά μόνο νέα ελλείμματα.
ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η χώρα πορεύεται στην νέα εκλογική αναμέτρηση, από την έκβαση της οποίας όλοι οι διεθνείς παράγοντες, πολιτικοί και οικονομικοί, προειδοποιούν ότι θα κριθεί η παραμονή μας ή μη στην ζώνη του Ευρώ. Το διακύβευμα της αναμέτρησης της 17ης Ιουνίου υπερβαίνει, κατά την γνώμη μου, το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή». Αποτυπώνεται στο υπαρξιακό ερώτημα αν τελικά ο λαός μας επιλέγει να πορεύεται με την ΑΛΗΘΕΙΑ ή με τα ΨΕΜΑΤΑ. Και αλήθεια είναι ότι:
- Τα Μνημόνια Ι και ΙΙ δεν τα επέβαλε η Τρόϊκα. Τα επέβαλε η κρίση ελλείμματος και χρέους, στην οποία οδήγησαν η ανευθυνότητα του Κώστα Καραμανλή και η ανεπάρκεια του Γ. Παπανδρέου να τη διαχειρισθεί. Ξεχνάμε το πρόβλημα: ουσιαστικά έχουμε χρεοκοπήσει και ζούμε με δανεικά. Κι ενώ πνιγόμαστε στα χρέη, τα βάζουμε με εκείνους που μας τραβάνε από τα μαλλιά, για να μην πνιγούμε. Επειδή πονάμε. Και απειλούμε να τους πάρουμε μαζί μας στο βυθό.
- Τα Μνημόνια δεν προβλέπουν μόνο μέτρα λιτότητας. Προβλέπουν και Μεταρρυθμίσεις, προκειμένου η οικονομία μας να γίνει παραγωγική και ανταγωνιστική. Απελευθέρωση αγορών, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, μείωση γραφειοκρατίας, αντιμετώπιση φοροδιαφυγής. Μέτρα που ψηφίζονται, αλλά μένουν στα χαρτιά. Η αδυναμία εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών τομών έκανε τα μέτρα λιτότητας περισσότερο οδυνηρά και περισσότερο άδικα. Τυπικό παράδειγμα ο Νόμος για τα ΑΕΙ. Ψηφίστηκε από 250 βουλευτές. Η κοινή γνώμη τον επικροτεί. Η συντεχνία των πρυτάνεων όμως, έκφραση άθλιας συναλλαγής, με κόμματα και φοιτητοπατέρες, αρνείται να τον εφαρμόσει. Οι βολεμένες συντεχνίες, με την συνενοχή των διαπλεκομένων με αυτές κομμάτων, έχουν επιβάλει μεταρρυθμιστική άπνοια, οδηγώντας τη χώρα στην χρεοκοπία και την παρακμή.
- Τα δάνεια δεν τα χορηγούν οι αγορές, «τραπεζίτες και τοκογλύφοι». Μας δανείζουν οι λαοί της Ευρωζώνης, ορισμένοι από τους οποίους (Ισπανία και Ιταλία) δανείζονται με υψηλότερα επιτόκια, και άλλοι (Εσθονία και Σλοβενία) μας δανείζουν, ενώ το βιοτικό τους επίπεδο είναι χαμηλότερο από το δικό μας. Ούτε την ελληνική κρίση προκάλεσε το τραπεζικό σύστημα, όπως στην Ιρλανδία ή την Ισπανία σήμερα. Την προκάλεσε η χρεοκοπία του Δημοσίου. Είναι αυτή που έπληξε και το τραπεζικό μας σύστημα και την ιδιωτική οικονομία, οδηγώντας στην ανεργία ένα εκατομμύριο εργαζόμενους.
- Η Ευρώπη είναι ο χώρος της συνεργασίας, της συνεννόησης και της αλληλεγγύης. Δεν προσφέρεται για πολιτικό τσαμπουκά. Οι διεθνείς συμφωνίες δεν ακυρώνονται ούτε καταγγέλλονται. Μπορούν να αναθεωρηθούν. Με την σύμφωνη όμως γνώμη των εταίρων μας. Η έκβαση του «μπρα ντε φερ» ανάμεσα στη Λιτότητα και την Ανάπτυξη, που εκτυλίσσεται στην Ευρώπη, ιδίως μετά την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ, είναι αυτή που θα προσδιορίσει και τα σημεία επαναδιαπραγμάτευσης. Άλλωστε μνημόνια δεν έχει υπογράψει μόνο η Ελλάδα. Έχουν υπογράψει η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Τα εφαρμόζουν όμως και σημειώνουν πρόοδο, χωρίς μάλιστα διαγραφή χρεών, όπως έγινε με το P.S.I. στην περίπτωση της χώρας μας.
- Το μείζον πρόβλημα της ΥΦΕΣΗΣ και συνακόλουθα της ΑΝΕΡΓΙΑΣ, που έχει πλήξει κατ’ εξοχήν τους νέους και τις παραγωγικές ηλικίες, προκαλώντας ένα καταστρεπτικό χάσμα γενεών, δεν αντιμετωπίζεται με διορισμούς στο δημόσιο, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Αντιμετωπίζεται μόνο με ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Η ανάπτυξη όμως δεν διατάσσεται, ούτε παραγγέλλεται. Δεν γίνεται «delivery». Η ανάπτυξη επιτυγχάνεται με ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ και ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ. Προϋποθέτει δε εμπέδωση κλίματος πολιτικής σταθερότητας και αξιοπιστίας. Κατά συνέπεια το μείζον πρόβλημα της χώρας είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ.
- Η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα μιας ευρωπαϊκής αλλά και παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Μιας θανάσιμης μονομαχίας ανάμεσα στα κράτη και τις αγορές, με αιχμή τα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Η διεθνής κρίση δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελέσει άλλοθι για τις δικές μας ευθύνες. Αυτές είναι ο γιγαντισμός του κράτους, η παραγωγική αποσύνθεση, η αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, η γενικευμένη διαφθορά. Είναι οι συνέπειες του λαϊκισμού και του κομματισμού, που κυριάρχησαν, με μικρά διαλλείματα, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης.
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Στην πολύπλευρη χρεοκοπία, οικονομική, ηθική και πολιτική οδήγησε η χρεοκοπία του κομματικού συστήματος. Τα δύο κόμματα, που άσκησαν μέχρι σήμερα την εξουσία, χρεοκοπημένα ιδεολογικά, ηθικά, ακόμη και οικονομικά, αδυνατούν να εμπνεύσουν και να πείσουν τους πολίτες ότι μπορούν να βγάλουν την χώρα από την καθολική χρεοκοπία που την οδήγησαν. Ενώ έχουν προσυπογράψει το Μνημόνιο ΙΙ, πανικόβλητα το αποκηρύσσουν. Υπόσχονται ριζική επαναδιαπραγμάτευση. Ρίχνουν έτσι νερό στο μύλο της Αριστεράς που πλειοδοτεί, υποσχόμενη την κατάργησή του.
Το ΠΑΣΟΚ, με κατά τεκμήριο επαρκέστερο στελεχιακό δυναμικό, επιχείρησε να αντιμετωπίσει την κρίση και ηττήθηκε κατά κράτος, εξαιτίας της ανεπάρκειας της προηγούμενης ηγεσίας του. Η σημερινή ηγεσία του, παρά την υπευθυνότητα και την αίσθηση καθήκοντος που επέδειξε, μπαίνοντας στην μάχη για την αποτροπή της άτακτης χρεοκοπίας, έχασε την αξιοπιστία της, αναιρώντας, χάριν εκλογικών σκοπιμοτήτων, την υπογραφή της σε κρίσιμα μέτρα του Μνημονίου, που προσυπέγραψε. Πόσο αξιόπιστη μπορεί να εμφανίζεται, όταν χθες υπέγραφε την απόλυση 15.000 δημοσίων υπαλλήλων και σήμερα δηλώνει ότι δεν χρειάζεται να απολυθεί κανείς. Η επιλογή της να δώσει την εκλογική μάχη με το «όλον ΠΑΣΟΚ» των κρατικοδίαιτων και κομματικοδίαιτων στελεχών. Η «μιντιακές» επιλογές προσώπων στο ψηφοδέλτιο επικρατείας. Η υπόσχεση ανανέωσης, με μοναδικό κριτήριο την ηλικία και όχι την ικανότητα, την επάρκεια και την επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση, που παραπέμπει, στην ουσία, στην κρατικοδίαιτη νεολαία του κομματικού σωλήνα, κάνουν εμφανή τη σύγχυση και τη δυσκολία κατανόησης και υπέρβασης των αιτίων που οδήγησαν στην καταστρεπτική ήττα.
Η Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά υπόσχεται να τα «αλλάξει όλα». Λησμονεί ότι επί μια εξαετία, μόλις δυόμιση χρόνια πριν, με αυτοδυναμία, άφθαρτο ηγέτη και λαϊκή στήριξη ευρύτερη της δύναμής της, ενώ υποσχέθηκε την επανίδρυση του Κράτους, περιορίστηκε να επανιδρύσει την Αγροφυλακή, και το κομματικό κράτος, νοθεύοντας το ΑΣΕΠ με την καθιέρωση της «συνέντευξης». «Απετάξετο» τις μεταρρυθμίσεις, επικαλούμενη τις αντιδράσεις της Αντιπολίτευσης. Και αντί να περιορίσει το έλλειμμα, το διεύρυνε, με αλόγιστες παροχές και αυξήσεις. Ενώ έθεσε τη χώρα υπό επιτήρηση, ισχυριζόμενη, κατά τους δικούς της υπολογισμούς, ότι κληρονόμησε έλλειμμα 7%, αποχωρώντας, το εκτόξευσε στο 15%.
Η Αριστερά, κυβερνώσα (ΣΥΡΙΖΑ) και μη (ΚΚΕ) συμπυκνώνει όλα τα αίτια που μας οδήγησαν στην σημερινή κρίση. Καταγγέλλει τα δύο κόμματα εξουσίας ως υπεύθυνα για την χρεοκοπία, ενώ η ίδια έριχνε λάδι στην φωτιά, υιοθετώντας κάθε μαξιμαλιστικό αίτημα. Η Ελληνική Αριστερά και με τις δύο εκδοχές της, παραμένει δέσμια δογματικών αγκυλώσεων και ιδεοληψιών του παρελθόντος. Αντίθετα, στην Κύπρο το ΑΚΕΛ κυβερνάει απόλυτα προσηλωμένο στην Ευρωπαϊκή προοπτική της Κύπρου και την οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Η Αριστερά του δημοκρατικού διαλόγου και των κοινωνικών οραμάτων της εποχής του Ηλιού, του Κύρκου, του Φαράκου και του Παπαγιαννάκη έχει εκφυλισθεί σε μια συντεχνία κρατικοδίαιτων και κομματικοδίαιτων στελεχών. Είναι ο υπερασπιστής, όχι των μη προνομιούχων, αλλά των πιο προνομιούχων συντεχνιών του Δημόσιου τομέα, που εξασφάλισαν προκλητικά προνόμια, θέτοντας την κοινωνία σε ομηρία. Στον ακραίο ακτιβισμό της, η ανομία ονομάστηκε δημοκρατικός αγώνας, η ισοπέδωση λαϊκή διεκδίκηση, η περιφρόνηση των νόμων «επαναστατική ανυπακοή». Η δράση των στελεχών της στο Κοινοβούλιο, στα Συνδικάτα, τα Πανεπιστήμια και τα Σχολεία παραπέμπει συχνά στη δράση των ακροδεξιών της μετεμφυλιακής περιόδου, της βίας και του τραμπουκισμού.
Φυσική συνέπεια, το βαθύ ΠΑΣΟΚ, των κομματικοδίαιτων στελεχών και των «επ’ αμοιβή» κοινωνιστών, να «πιάσει στασίδι» στην ανοιχτή αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ, προσθέτοντας μια νέα συνιστώσα.
Αν το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και ο παραληρηματικός Πρόεδρος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» ήσαν προϊόντα της κρίσης της Κεντροδεξιάς, η φιλοχουντική και φιλοναζιστική Χρυσή Αυγή είναι το έκτρωμα της βαθειάς πολιτικής και οικονομικής κρίσης, και της αδυναμίας της πολιτείας να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό πρόβλημα. Σε κάθε περίπτωση όμως με την «ευγενική φροντίδα» της Αριστεράς, που της «έστρωσε» το δρόμο με τον εξτρεμιστικό ακτιβισμό της. Επιβεβαιώνεται έτσι η θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων των άκρων.
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι η κύρια αιτία της κρίσης, αλλά και της αδυναμίας υπέρβασής της, είναι το πελατειακό και κρατικοδίαιτο κομματικό σύστημα, με όλες της εκδοχές του δεξιές και αριστερές. Είναι η δυσαναλογία του μεγέθους της πολιτικής ηγεσίας της χώρας και του μεγέθους των προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει. Κανένα κόμμα και κανένας συνασπισμός κομμάτων δεν μπορεί να αποτελέσει λύση του προβλήματος. Γιατί όλα αποτελούν μέρος του προβλήματος. Η χώρα δεν κινδυνεύει μόνο από ένα ενεργειακό μπλακ – άουτ. Κινδυνεύει από πολιτικό μπλακ – άουτ.
ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΟΛΩΣΗΣ
Η Ελλάδα πορεύεται προς την κρισιμότερη και καθοριστική για την μελλοντική της πορεία εκλογική αναμέτρηση, σε κλίμα οξύτατης πόλωσης, όπου αναμετρώνται ο ΦΟΒΟΣ και η ΑΓΝΟΙΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ.
Η Ν.Δ. του Α. Σαμαρά επενδύει στην στρατηγική του φόβου. Αγνοεί ότι η ΕΛΠΙΔΑ είναι εκείνη που οδηγεί σε πολιτικές νίκες. Η ελπίδα προϋποθέτει αξιόπιστη ηγεσία, ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και στελεχιακό δυναμικό, που πείθει ότι διαθέτει τις ικανότητες και την εμπειρία για να το εφαρμόσει. Λησμονεί ότι το 1963 η ΕΡΕ επιχείρησε να τρομοκρατήσει της Έλληνες με το σύνθημα «αυτή η δραχμή είναι δική σου. Μην αφήσεις τον Παπανδρέου να σου την πάρει». Ο λαός έφερε θριαμβευτικά στην εξουσία την Ένωση Κέντρου. Ακόμη, το 1981, μολονότι η Ν.Δ. είχε πετύχει την ένταξη της χώρας στην Ε.Ο.Κ. και είχε μοιράσει τις πρώτες αγροτικές επιδοτήσεις, ο λαός έφερε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, που ως κυρίαρχο σύνθημα είχε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Α. Τσίπρα αγνοεί ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, παρά μονάχα ως φάρσα. Είναι φανερό ότι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφει τον Α. Παπανδρέου. Λάθος πρόσωπο, με λάθος κόμμα και σε λάθος εποχή. Ο Τσίπρας δεν είναι Παπανδρέου. Το επικοινωνιακό χάρισμα δεν μπορεί να υποκαταστήσει πολιτική ωριμότητα και εμπειρία. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το συμπαγές προσωπικό κόμμα του Α. Παπανδρέου. Είναι μια πολιτική Βαβέλ. Αλλά και η Ελλάδα της ΟΝΕ δεν είναι η Ελλάδα της ΕΟΚ. Το 1981 η Ελλάδα είχε, δημόσιο χρέος, έλλειμμα, και ρυθμό ανάπτυξης, που αποτελούν όνειρο μπροστά στην σημερινή ζοφερή οικονομική πραγματικότητα. Είχε τα περιθώρια για τις παροχές της «Αλλαγής». Η Ελλάδα του 2012, έπειτα από πέντε χρόνια ύφεσης και δύο χρόνια σκληρής λιτότητας, είναι μια χώρα με την οικονομία της σε αποσύνθεση, το κράτος υπό κατάρρευση και την κοινωνία σε διάλυση. Με την βόμβα της λαθρομετανάστευσης και της ανασφάλειας έτοιμη να εκραγεί. Το 1981 οι Έλληνες ασφαλείς από την ένταξή τους στην Ευρώπη, αισιόδοξοι για την οικονομική τους προοπτική, είχαν την πολυτέλεια να γοητευθούν από την ΑΛΛΑΓΗ. Σήμερα οι Έλληνες, ανασφαλείς, φοβισμένοι και απογοητευμένοι, κινδυνεύουν να οδηγηθούν σε μια νέα εθνική καταστροφή.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Όποια κι αν είναι η έκβαση της αναμέτρησης της προσεχούς Κυριακής είναι βέβαιο ότι αυτοδύναμη Κυβέρνηση δεν πρόκειται να υπάρξει. Ούτε η χώρα τη χρειάζεται. Σε συνθήκες πολέμου, με τις οποίες παρομοιάζεται η βαθιά κρίση, η χώρα έχει ανάγκη από Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας. Κυβέρνηση ικανή να εκφράσει την Ενότητα, την Συνεργασία, και την Συναίνεση της πλειοψηφίας πολιτικών δυνάμεων και κοινωνίας, που αναγορεύουν σε ύψιστο εθνικό διακύβευμα, την παραμονή της χώρας στην ζώνη του Ευρώ.
Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια απώλειας έστω και μιας ημέρας. Η χώρα στις 29 Ιουνίου, κατά την οποία πραγματοποιείται η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε., προκειμένου να ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις, οφείλει να έχει Κυβέρνηση. Κυβέρνηση με σχέδιο και διαπραγματευτική ετοιμότητα.
Η πρόσφατη εμπειρία της Κυβέρνησης Παπαδήμου, καθώς και η παλαιότερη των Κυβερνήσεων Συνεργασίας της περιόδου 1989-90, υποδεικνύουν τα λάθη συγκρότησης, που, αυτή τη φορά, πρέπει να αποφευχθούν. Συγκεκριμένα:
- Επικεφαλής της ολιγομελούς Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας πρέπει να τεθεί πολιτική προσωπικότητα, με εμπειρία διακυβέρνησης, με στρατηγική αντίληψη των προβλημάτων, με ικανότητα σύνθεσης διαφορετικών απόψεων και λήψης δύσκολων αποφάσεων. Κυρίως απαιτείται να διαθέτει κουλτούρα ευρωπαϊκή, ικανότητα διαπραγματευτική και να απολαμβάνει διεθνούς κύρους και αναγνώρισης.
- Οι Υπουργοί που θα κληθούν να αναλάβουν τους τομείς που συνδέονται άμεσα με την κρίση, (οικονομικός και κρατικός τομέας), οφείλουν να είναι της αποκλειστικής επιλογής του Πρωθυπουργού, και πρέπει να αναζητηθούν εντός και εκτός Βουλής, εντός και εκτός κομμάτων. Σε περίπτωση που είναι βουλευτές θα πρέπει να παραιτηθούν από την βουλευτική τους έδρα.
- Οι Αρχηγοί των συνεργαζόμενων κομμάτων θα συμμετέχουν στην Κυβέρνηση, σε Υπουργεία που δεν συνδέονται άμεσα με την κρίση (π.χ. Εξωτερικών, Εθνικής Άμυνας, Δικαιοσύνης κλπ), καθώς και στην ολιγομελή Κυβερνητική Επιτροπή, που θα επεξεργάζεται τις κρίσιμες αποφάσεις.
- Οι κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων, πέρα από την στήριξη του κυβερνητικού έργου, οφείλουν να αφοσιωθούν στην ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος, στην αναμόρφωση του εκλογικού νόμου και την επεξεργασία της νέας αναθεώρησης του Συντάγματος. Παράλληλα τα πολιτικά κόμματα, ιδίως τα λεγόμενα εξουσίας, οφείλουν να επιβάλουν την αυτοκάθαρσή τους, να επαναπροσδιορίσουν την ιδεολογική τους ταυτότητα και να ανανεώσουν το στελεχιακό τους δυναμικό με καταξιωμένα επαγγελματικά και κοινωνικά στελέχη αντί για εκπροσώπους του life – system, και κρατικοδίαιτα στελέχη του συνδικαλιστικού και κομματικού σωλήνα.
Η ιστορία διδάσκει ότι το 1974 επικεφαλής της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας κλήθηκε να αναλάβει ο Κων. Καραμανλής και όχι οι ηγέτες των τότε κομμάτων. Μέσα σε τρείς μήνες, ο έμπειρος κυβερνήτης με ένα πυρήνα ικανών και πεπειραμένων συνεργατών, επιτέλεσε αυτό που αποκλήθηκε «θαύμα της Μεταπολίτευσης».
Η χώρα, τηρουμένων των αναλογιών, χρειάζεται σήμερα ένα νέο 1974. Η υπέρβαση της κρίσης απαιτεί πρωτίστως υπέρβαση προσωπικών φιλοδοξιών και κομματικών σκοπιμοτήτων. Η επιτέλεση του εθνικού χρέους, σε ώρες που η Πατρίδα κινδυνεύει, αποτελεί ύψιστο πατριωτικό καθήκον. Ο Ζαχαριάδης, από τις φυλακές, με επιστολή του προς το δικτάτορα Μεταξά, ζήτησε να σταλεί στην πρώτη γραμμή του πολέμου.
Η πρωτοφανής κρίση που βιώνουμε, περισσότερο κι από το επίπεδο ζωής, έχει πλήξει τον κώδικα αξιών της κοινωνίας, την εμπιστοσύνη στο μέλλον της χώρας και την πίστη στους Δημοκρατικούς θεσμούς. Η κρίση είναι η ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα. Είναι στο χέρι μας να την μετατρέψουμε σε ευκαιρία αναγέννησης και ανασυγκρότησης της χώρας, στην οικονομία, την δημόσια διοίκηση, την παιδεία, στο πολιτικό σύστημα. Να διαμορφώσουμε τις συνθήκες μιας βιώσιμης ανάπτυξης, με κοινωνική ευθύνη και διαφάνεια. Να αλλάξουμε όλα όσα δεν καταφέραμε τα προηγούμενα χρόνια.
Δεν είναι πρώτη φορά που οι Έλληνες καλούμεθα να πετύχουμε αυτό που για άλλους μοιάζει ακατόρθωτο. Δεν ανατρέχω σε ηρωικές σελίδες της ιστορίας μας. Τον Αύγουστο του 2004 αποδείξαμε ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε σαν ένα υποδειγματικά οργανωμένο κράτος. Έστω για ένα μήνα. Διαψεύσαμε όλες τις Κασσάνδρες, ντόπιες και ξένες, που στοιχημάτιζαν, όπως και σήμερα, στην αποτυχία μας. Δύο μήνες νωρίτερα, τον Ιούνιο, πετύχαμε το ποδοσφαιρικό θαύμα. Κατακτήσαμε το EURO. Και σήμερα μπορούμε να κερδίσουμε την μάχη του ευρώ. Αρκεί να βρούμε ένα Ρεχάγκελ.